Thursday, January 18, 2018

You are... touchable



The tube light flickered in the large and dusty room. That was the only sound heard in an almost full room. Papers, people and systems all fluttered around without any purpose.  All eyes were on the wall clock ticking away at it's own pace, not moving fast enough for the people in the room.

The clock stuck eight. Everybody expected a climaxing sound but that wasn't the case. A typical office clock doesn't make the booming announcement of the new hour like we see in the movies. The minute hand moved to 8:01. The phone rang. Kamala picked the phone.

"Hello emergency control room" she said breathlessly.

"Hello Kamala" the voice on the other end said.

The entire room burst into a flurry of action, all noiselessly as possible. Kamala adjusted the headset and pressed the ear muffs as tight as possible.

" Hello Kamala…" the voice repeated .

" He...hello.." Kamala stammered, yesterday of training and experience forgotten in that moment. The commissioner was in the room, glaring at her and moving his hands at her, asking her to continue.

" It's a lovely night again. A lonely night once again." Those words as soon as they were uttered sent a chill down her spine. Those words indicated that the Chennai police team had a long night ahead of them…once more. A night that would take them though the by lanes of Chennai,  running around to solve cryptic clues given by that chill voice and finally end in the discovery of a slain child.

"Have you? I mean.. have you done it again?" Kamala asked,  praying it was not the answer she knew she would get .

"It is a lovely night , Kamala. The moon is so bright.  Not like last time. Where it was dark and raining. The beauty of God and his creation couldn't be appreciated as it was meant to be", the voice replied.

This is what made Kamala lose her cool the last call. She had shouted at him , calling him a monster, forgetting protocol. She cursed that she had taken the first call weeks ago and for accepting the demand that he speaks to her alone. But a good reprimand by her superior had tamed her down. She was prepared and much calmer this time.

"What do you want?" She glanced at her superiors listening in on the call.  She took a deep breath and decided to skip protocol once more. Perhaps there was time to save the child this time. "Where is the child?" she asked directly.

Her superiors looked stunned and was waving their arms around in anger. This guy was a maniac and they didn't want to lose him this time. The tracking was on and they were cutting through the GPS faking methods the killer was using. There was silence on the other end. For a second it looked as though the call was disconnected.

Then a low laugh started. "Ha ha ha…always in a hurry. Kamala" the voice said. A sigh of relief amongst the superiors.

"Just like today morning at the bus stop.  Not even waiting to see if Karthik boarded the bus",  the voice continued.

The entire room was paralysed. There was no noise yet everything was deafening. Kamala stumbled, fell into the chair behind her. Karthik. He said Karthik.

"Such a lovely boy. Very well behaved. Smart too. Science seemed to be tough to him but was really good at history." The voice continued.

The room started to swirl into a dizzying spiral. Karthik. Just eleven years old. Kamala couldn't hear or say anything. Her mouth was wide open, stuck in a spasm. People were rushing to her. Her superiors were shouting instructions to everybody in the room. But she couldn't hear anything. Karthik.

"Did you know that he loved the trip to Gingee that you took him? Even though half the time you were busy with the bandobust duty and controlling the emergency room." The voice continued.

"Kamala we got the location. We got the location. A patrol is on its way", someone said shaking her by the shoulder. She couldn't respond.  She heard voices.  Frantic.  Urgent.

"Why do you police feel that you are invincible. You are human. You are emotional. You are sentimental. You have happiness and sorrow just like every other person. You have dependants, a family. You are …touchable. " His voice echoed.

Kamala couldn't get any word out. Images of past crime scenes rushed through her mind. Interspersed with images of karthik. Like a horrible photo album.  Bad images and good memories one after the other.

" Kamala? You there?", The voice mocked.

" Ye..yes …"

"It's time for me to go now. I can almost hear the sirens. Bye for now Kamala...",  said the voice before silence once again over powered the room.

Kamala waited for the second call. The call from the crime scene. From the police standing over the body. Except this time it was her son lying down there .
Read More

Friday, January 12, 2018

ஒரே ஒரு பொய்


ராம் ரொம்ப நல்லவன். அது எல்லோரும் சொல்ற விஷயம். நான் வேலைக்கு சேர்ந்த அன்னிக்கே என் மனசுல பதிஞ்சிடுச்சி. யார் சொல்லிணு தெரியல . முதல் நாள் பயம் , புது இடம் புது ஆளுங்க . நிறைய மக்கள் நிறைய பொய். நான் இந்த போலிஸ் வேலைக்கு சேர்ந்ததே ஒரு பொய் தான். அப்பா கேட்கும் போது பிடிக்காம இருந்தும் ஓத்துக்கிட்டு வந்து சேர்ந்தாச்சு.

எல்லோரும் பொய் சொவாங்க. அது சில பேருக்கு ஒரு முகமூடி சில பேருக்கு அன்றாட வழக்கம். சின்ன சின்ன பொய் சொல்லாம யாரும் இருக்க முடியாது. சில பேருக்கு சின்ன அளவில் கீறல் சில பேருக்கு ரொம்ப ஆழமான வெட்டு . ஆனால் கீறல் இல்லாதவர்கள் யாரும் இல்லை இந்த உலகத்திலனு நம்பினேன். ராம் ஸார் பார்க்கிற வரைக்கும்.

இப்படி ஒரு மனுஷனா? எப்படி இப்படி இருக்கார்னு பிரம்மிச்சு போகிருக்கோம்,  என்ன மாதிரி புதுசா சேர்ந்த அத்தனை பேரும். எனக்கு இந்த வேலை புடிச்சிருக்கு. இது நான் எனக்கு தினம் சொல்ற பொய். நான் மட்டும் இல்லை. இந்த சூப்பர் பாஸ்ட் உலகத்தில் வேலைக்கு போற அத்தனை பேரும் சொல்ற பொய். ஆனா இந்த மனுஷன். வேற லெவல்.

எல்லோரும் அவர் கூட பழகனும்னு துடிச்சாங்க ஸ்டேஷன்ல . ஆனால் அத விட எல்லோரும் அவர் போல இருக்கனும்னு நினைச்சாங்க. ரொம்ப சிரிக்க மாட்டார். வள்ளுன்னு விழ மாட்டார். ஒரு மிடுக்கு. யாருக்கும் அவர் கூட பேசலாம்னு தோன்ற மாதிரி ஒரு முகம். முக்கியமா அவரது நேர்மை. பொய் சொல்ல மாட்டார் தப்பு செய்ய மாட்டார்னு எல்லாரும் நினைச்சாங்க.

ஒரு மனுஷன் நாற்பது வருஷம் பொய் சொல்லாம இருக்க முடியுமா சத்தியமா தெரியாது. ஆனால் ராம் இருந்திருப்பார்னு எல்லோரும் நம்பினோம். அப்படி ஒரு மனுஷன். அந்த கலவரம் நடக்கும் நாள் வரை.

வழக்கமான கலவரம் தான். ஜாதியா மதமா இல்ல அரசியலானு யாருக்கும் தெரியாது. நடத்தினவங்களுக்கே தெரியுமானு சந்தேகம் தான். எப்பவும் போல விசாரணை கமிஷன் அறிக்கைல தெரிஞ்சிக்க வேண்டியது தான் . எங்களை காலைல ஒரு பத்து மணிக்கு பீச் ரோடு வர சொன்னாங்க . நெருப்பா கடமை செய்ய கிளம்பிட்டோம். இஸ்திரி போட்ட யுனிபார்ம் கைல லத்தியோட வந்து இறங்கியாச்சு. ராம் ஸார் தான் இன்சார்ஜ் . அப்போ எல்லாம் சரியா நடக்கும்னு நம்பினோம். ஒரு வாரமாக கூட்டம் அங்கு நடக்கிறது தமிழ்நாடே பார்த்துகிட்டு தான் இருக்கு. நமக்கு அங்கு டியுட்டி கிடைக்காதான்னு எனக்கே அடிக்கடி தோனும். கிராமத்தாள்ங்கறதால  ஒரு ஈர்ப்பு.


க்ரவுண்டு கன்ட்ரோல்னு சொல்வாங்க அந்த டியுட்டிய . பச்சையா சொல்லனும்னா கும்பல் மேய்க்கும் வேலை. நல்லாதான் போச்சு மதியம் வரைக்கும். திடிரென சத்தம் கூச்சல் களேபரம். கல்லு பறக்க ஆரம்பித்து பத்து நிமிஷத்துல அத்தனையும் ஏவுகணையா மாறிடிச்சு. தடுக்க மட்டுமே ஒப்புக்கிட்டு இருந்தேன்.  எங்கள திருப்பி அடிக்க ஆனை. அங்க இங்க தேடி பாத்தா ராம் ஸார் கடுப்பில் வந்த கட்டளையை ஆற்றினார். உணர்வு வேற கடமை வேறன்னு சொல்லாம சொல்லி குடுத்தார் எங்களுக்கு. கடமையை செஞ்சோம்.


ஒரு அளவுக்கு கட்டுபாட்டில் வந்தது. சின்ன பசங்கதான் எல்லோரும். ஒரு இரண்டு வருஷம் முன்னாடி நான் அந்த பக்கம் நின்னிருப்பேன். அடிக்கு பயப்படல . ரத்தம் கொட்டினா கூட கவலை படல. தெம்பாக நின்னாங்க. ஆனால் கொஞ்ச கொஞ்சமாக பின்னால் தள்ளப்பட்டார்கள். அப்போது ஒரு ஓரமாக ஒரு கும்பல் எதையோ சுத்தி நிற்க, ஓடிப் போய் பார்த்தா நம்ம ராம் ஸார் ஒரு சின்ன பையன தன் மடியில் வெச்சுக்கிட்டு இருந்தார். தலையெல்லாம் ரத்தம். பாதி மயக்கம்.

ஆம்புலன்ஸ் ஆம்புலன்ஸ்னு ஸார் கத்திகிட்டு இருந்தார். எவனோ இதோ வருதுனு பதில் சொன்னான். அந்த பையன் ஸார் சட்டை பிடிச்சு கிட்ட இழுத்தான்.

"ஸ…ஸார் . ஒன்னு கேட்கட்டா "

" சொல்லுப்பா "

" நாங்க நல்லது தான் பன்னோம்.. அதுல சந்தேகம் இல்லை. இந்த மீடியா அரசியல்வாதி என்ன வேனும்னாலும் சொல்லட்டும். கவலை இல்லை."

"சரி இப்போ கொஞ்சம் சும்மா இரு . ஆம்புலன்ஸ் வருது. ஹாஸ்பிடல் போயிடலாம்."

"அது வரட்டும் ஸார். . ஒரே ஒரு கேள்வி "

" என்ன சொல்லு"

"நாங்க ஜெயிச்சிட்டோமா ஸார்? "

ஒரு பத்து வினாடி மௌனமாக இருந்தார் ஸார்.

"ஜெயிச்சுடீங்கடா "

நான் பார்த்து ராம் சொன்ன ஒரே ஒரு பொய் அது தான்.
Read More